Kategoria: Kazania

Ks. prof. dr hab. Bogdan Ferdek

Kazanie wygłoszone 23 I 2008 w kościele polskokatolickim św. Marii Magdaleny

15 lutego 1992 w katedrze Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego w Scranton (USA) odbyło się Nabożeństwo gojenia, w czasie którego odwołano ekskomunikę rzuconą przez papieża Leona XIII w 1898 na ks. Franciszka Hodura. W nabożeństwie wziął udział ówczesny Przewodniczący Rady do spraw jedności chrześcijan kardynał Edward Cassidy. Każde nabożeństwo ekumeniczne jest nabożeństwem gojenia ran, które podziały chrześcijan zadają Kościołowi. W nasze polskie gojenie ran pomiędzy Kościołem polskokatolickim a Kościołem rzynskokatolickim można wpisać doktorat ks. Jerzego Bajorka poświęcony mariologii biskupa Franciszka Hodura, którego recenzentem był katolicki mariolog o. prof. dr hab. S.C. Napiórkowski i który został wydany w katolickim wydawnictwie w Świdnicy pod szyldem PWT we Wrocławiu.

Matki naszego Pana nie da się wykreślić z Ewangelii. Ona swoją postawą może nam podpowiedzieć, jak goić rany podziałów. Bp. F. Hodur zwrócił uwagę na pokorę Maryi. Na pokorę Maryi zwrócił uwagę również ks. dr Marcin Luter w Komentarzu do Magnificat. „Maria nie wskazuje […] na nic innego tylko na swoją nicość […] Nigdy nie myślała o własnej chwale i wyniesieniu; nawet nie spostrzegła, że jest pokorna”. Ekumenizm potrzebuje pokory Maryi.

Pierwszym stopniem ekumenicznej pokory jest uznanie naszej winy za podziały. Wina ta nie jest jednostronna. Kościół rzymskokatolicki wyznał tą winę w Dekrecie o ekumenizmie: „Pokornie prosimy Boga i braci odłączonych o wybaczenie” (7). My ludzie sami z siebie potrafimy tylko dzielić i w ten sposób szkodzić sprawie Ewangelii. Wyraża to tegoroczny List z Taizé: „Kiedy chrześcijanie są podzieleni, orędzie ewangeliczne staje się niesłyszalne…Nie marnujmy już energii na spory”.

O wiele trudniejszy jest drugi stopień ekumenicznej pokory. Polega on na uznaniu faktu, że podziały są drogą do nikąd i nie rozwiązują żadnych problemów w Kościele. Gdyby podziały coś dały chrześcijaństwu, to niezrozumiałe byłyby podziały chrześcijan, które wciąż się dokonują i to szybciej niż proces gojenia ran spowodowanych przez stare podziały. Świadectwem tych najnowszych podziałów jest strona internetowa: http://www.wroclawdlajezusa.pl/. Każdy nowy podział pokazuje bezsensowność starych podziałów, bo gdyby stare podziały coś dały, to zbyteczne byłyby te nowe. Trzeba więc uznać, że podział jest niebiblijny, a biblijna jest jedność: ut unum sint (J 17,21). Nie można więc dokonywać podziałów w imię Biblii, bo są one wbrew biblijnemu przykazaniu jedności: ut unum sint.

Trzeci stopień ekumenicznej pokory to otwarcie się na łaskę. Sami z siebie potrafimy psuć nawet Boże dzieło. Zaś dzięki łasce możemy powiedzieć za św. Pawłem: „Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia” (Fip 4, 13). Jedność chrześcijan jest dziełem łaski Bożej, a nie naszym, choć dla ekumenizmu nie jest obojętne nasze postępowanie.

Na Bożą łaskę jedności otwieramy się przez modlitwę, dlatego hasło tegorocznego Tygodnia ekumenicznego: „Nieustannie się módlcie” (1 Tes 5, 17) Modlitwą możemy wypraszać gojenie ran podziałów. Ks. dr Marcin Luter napisał: „O błogosławiona Dziewico i Matko Boga, jak wielkiej pociechy dostąpiliśmy w twojej osobie, gdy Bóg tak łaskawie wejrzał na twoją niegodność i nicość. Odtąd błagać będziemy, aby Bóg, podobnie jak Ciebie, nas biednych i nic nie znaczących ludzi nie odrzucił, lecz obdarzył łaskawym wejrzeniem”. Niech i nas biorących udział w tym nabożeństwie gojenia Bóg obdarzy łaskawym wejrzeniem i zagoi rany zadane Kościołowi przez nasze podziały oraz da nam moc, abyśmy żyli przykazaniem Jezusa: ut unum sint.

Ks. prof. dr hab. Bogdan Ferdek

Kazanie na uroczystość Objawienia Pańskiego wygłoszone w parafii św. Jana Chrzciciela w Ozimku 6 stycznia 2008.

Boże Narodzenie podzieliło ludzi na trzy grupy. Ten podział widoczny jest w dzisiejszej Ewangelii i wśród dzisiejszych ludzi. Do pierwszej grupy można zaliczyć Heroda, który chciał zabić Jezusa; do drugiej – przerażonych narodzeniem Jezusa mieszkańców Jerozolimy; a do trzeciej – uradowanych znalezieniem Jezusa Mędrców ze Wschodu.

Herod może być uznany za prekursora wszystkich zawodowych nieprzyjacół Pana Boga. 90 lat temu, ci zawodowi nieprzyjaciele Boga zaczęli tworzyć państwo bez Boga. W tym państwie walką z Bogiem kierował Związek Wojujących Bezbożników. Ta walka nasilała się w okresie świąt Bożego Narodzenia. Propagowano wtedy hasła w stylu: religia i wódka, to dwie trucizny, które otumaniają umysł i osłabiają wolę mas pracujących. Po Moskwie obwożono na ciężarówkach duże choiny, na których wisiały powieszone manekiny duchownych katolickich i prawosławnych. Wieszano jednak nie tylko manekiny duchownych. Z 400 księży katolickich 120 skazano na śmierć jako wrogów ludu. Bezwzględna walka z Bogiem nie osiągnęła jednak swojego celu, jakim miało być społeczeństwo dobrobytu, w którym masowo miano stosować zasadę: każdemu według jego potrzeb. Zamiast masowego dobrobytu osiągnięto masowy terror. Gdzie bowiem walczy się z Bogiem, tam równocześnie rośnie pogarda dla człowieka, tam – jak to napisał Włodzimierz Majakowski w wierszu Włodzimierz Iljicz Lenin: jednostka – zerem, jednostka – bzdurą.

Mieszkańcy Jerozolimy, co prawda nie chcieli zabić Jezusa jak Herod, ale na wieść o Jego narodzeniu przerazili się. Mają oni współcześnie wielu naśladowców. Ludzie, którzy uwierzyli w komunistyczną utopię, nie chcą przyznać się do pomyłki. Dawni zawodowi nieprzyjaciele Pana Boga  przekształcili się w obrońców uciskanych mniejszości. To oni propagują eklezjofobię – straszenie Kościołem. Przedstawiają Kościół jako instytucję wrogą człowiekowi, bo głoszone przez Kościół Boże przykazania mają zniewalać człowieka. Trzeba je więc zastąpić jednym nowoczesnym przykazaniem: róbta, co chceta. Owocem tego przykazania są nowe formy terroru, chociażby terror uliczny czy szkolny. Z jednej strony walczy się ze światowym terroryzmem, a z drugiej strony w krajach, które wysyłają wojska do walki z terroryzmem, rośnie uliczny i szkolny terror.

Mędrcy przypominają jak można znaleźć Boga. Do Boga prowadziła ich gwiazda. Gwiazda to element kosmosu. Ten kosmos jest śladem Boga. Głupi z natury są wszyscy ludzie, którzy nie poznali Boga; z dóbr widzialnych nie zdołali poznać Tego, który jest, patrząc na dzieła nie poznali Twórcy (Mdr 13, 1). Człowiek swoim rozumem może więc dojść do przekonania o istnieniu Boga. Rozum i wiara pochodzą z tego samego źródła, którym jest Bóg i dlatego obiektywnie nie mogą sobie przeczyć. Jednak gwiazda doprowadziła ostatecznie Mędrców do Jezusa. To Jezus jest Epifanią, czyli Objawieniem Boga. Jako Jego Syn zna Boga, a jako człowiek naszym językiem mówi nam o Nim. Nie jesteśmy więc skazani na błądzenie w poszukiwaniu Boga. Znalezienie Boga owocuje radością, bo Bóg promuje człowieka. Tą boską promocję człowieka wyraził arytmetycznie Angelus Silesius: zero przed jedynką nie znaczy nic, ale zero po jedynce znaczy dziesięć.

„Stworzenie, gdy się przed Boga stawia, nie znaczy nic: lecz z tyłu wartości przysparza”.

Człowiek postawiony przed Bogiem jest -używając określeń Majakowskiego- zerem, bzdurą. Człowiek postawiony po Bogu jest kimś: „Musi kimś być człowiek! Bóg wziął jego postać” (Angelus Silesius). Nie dajmy się więc zwieść postawą Heroda i mieszkańców Jerozolimy, lecz jak Mędrcy odnajdujmy w Jezusie Chrystusie Epifanię Boga.