Skarbem w samym sercu Krakowa jest kościół mariacki. W tym kościele znajduje się słynny ołtarz Wita Stwosza z Norymbergii, który tworzył w latach1477-1489. Ołtarz ten przedstawia trzy wydarzenia dotyczące Maryi Matki Jezusa.
Pierwszym wydarzeniem jest Zaśnięcie Najświętszej Maryi. W języku biblijnym zaśnięcie oznacza śmierć. Sen jest jednym z obrazów śmierci w Biblii. Śmierć nie zakończyła jednak ziemskiego życia Maryi.
Drugim wydarzeniem dotyczącym Maryi przedstawionym przez Wita Stwosza jest jej Wniebowzięcie. Ołtarz nawiązuje do święta Zaśnięcia NMP obchodzonego na Wschodzie już w połowie V wieku, a na Zachodzie od VII wieku jako Wniebowzięcie NMP. Chrześcijanie wierzyli we Wniebowzięcie Maryi jeszcze przed ogłoszeniem dogmatu o Wniebowzięciu. Dopiero Pius XII w 1950 roku uznał Wniebowzięcie NMP za prawdę objawioną przez Boga. Od tego roku stała się ona wiążącą wypowiedzią wiary.
Trzecim wydarzeniem dotyczącym Maryi przedstawionym przez Wita Stwosza jest koronacja Maryi przez Trójcę Świętą. Tytuł królowa w odniesieniu do Maryi pojawia się w dwóch oficjalnych litaniach do NMP. Jedną z nich jest znana Litania loretańska, a drugą prawie nieznana litania odmawiana w czasie koronacji obrazów NMP.
Ołtarz Wita Stwosza w kościele mariackim był bliski Janowi Pawłowi II. W latach 1952-1957 św. Jan Paweł II był kaznodzieją i spowiednikiem w Bazylice Mariackiej. Jako papież nawiedził ją trzykrotnie. O tej Bazyli powiedział, że „Tyle w niej piękna, tyle wyrazu, tyle modlitewnego nastroju, tyle maryjnej tajemnicy i tyle polskości”. Tą tajemnicę maryjną, jaką jest zaśnięcie i wniebowzięcie NMP, Jan Paweł II wyjaśnił jako śmierć i zmartwychwstanie Maryi. Maryja powtórzyła los Jezusa: tak jak on umarła i tak jak on zmartwychwstała. Uprzedziła ona powszechne zmartwychwstanie w dniu ostatecznym, o którym przypomina dzisiejsze II czytanie. Interpretując zaśnięcie i wniebowzięcie Maryi jako jej śmierć i zmartwychwstanie Jan Paweł II pogłębił rozumienie dogmatu o wniebowzięciu ogłoszonego przez Piusa XII w 1950 roku. Według definicji dogmatycznej Piusa II Maryja po zakończeniu biegu ziemskiego życia z duszą i ciałem została wzięta do nieba. Pius XII nie rozstrzygnął, czy Maryja umarła czy też nie. Rozstrzygnął to Jan Paweł II. Według niego Maryja powtórzyła los Jezusa. Tak jak On umarła i tak jak On zmartwychwstała. Wyjaśnienie zaśnięcia i wniebowzięcia Maryi przez Jana Pawła II nie jest niczym nowym. Przykładowo, na dróżkach maryjnych na Górze św. Anny znajdują się kaplice śmierci, pogrzebu i wniebowzięcia Maryi. W tych kaplicach rozważano śmierć, pogrzeb i wniebowzięcie Maryi zarówno przed ogłoszeniem dogmatu o wniebowzięciu NMP, jak i po jego ogłoszeniu. Maryja bowiem powtórzyła los Jezusa: przez śmierć do zmartwychwstania. Jej wniebowzięcie jest powtórką z Wielkanocy, jakby Wielkanocą bis.
Dzisiejsza uroczystość przypomina o prawdzie wiary, że w dniu ostatecznym zmartwychwstanie Jezusa zostanie rozszerzone na wszystkich ludzi. Tą Wielkanoc ludzi zainaugurowało już zaśnięcie i wniebowzięcie Maryi. Ta prawda wiary jest dzisiaj kontestowana. Nie brakuje dzisiaj tych, którzy co prawda wierzą w Boga, ale nie wierzą w powszechne zmartwychwstanie umarłych. Takich ludzi nie brakowało w czasach Jezusa. Byli nimi saduceusze. Wierzyli w Boga, ale nie wierzyli w powszechne zmartwychwstanie umarłych. Jezus wykazał bezsens takiego przekonania. Bóg nie jest Bogiem umarłych lecz żywych i dlatego jest zmartwychwstanie. Jezus nie tylko mówił o zmartwychwstaniu, ale to zmartwychwstanie pokazał na sobie. Pokazał je również na swojej Matce.
Prawda o naszym zmartwychwstaniu, czyli o naszej Wielkanocy będącej powtórką Wielkanocy Jezusa i Maryi, ma dla nas egzystencjalne znaczenie. Do ziemi bowiem schodzimy jak w przejście na peron. I dlatego prędzej, czy później, każdy człowiek postawi sobie pytanie: czy tam nieśmiertelność czy nicość ogarnia? Na to pytanie odpowiada dzisiejsze Święto: tam życie i zmartwychwstanie. W Maryi, która powtórzyła los Jezusa: przez śmierć do zmartwychwstania, już została zainaugurowana nasza Wielkanoc, którą za chwilę wyznamy w CREDO: i oczekuję wskrzeszenia umarłych i życia wiecznego w przyszłym świecie.