Kazanie wygłoszone w Uroczystość Bożego Ciała, Witoszów Dolny 16.06.2022

Według nauczania Konstytucji dogmatycznej o Kościele II Watykańskiego Soboru  Kościół obejmuje trzy rodzaje uczniów Chrystusa: „jedni spośród uczniów Jego pielgrzymują na ziemi, inni dokonawszy żywota poddają się oczyszczeniu, jeszcze inni zażywają chwały, widząc wyraźnie samego Boga troistego i jedynego, jakim jest”. Możemy zatem mówić o Kościele pielgrzymującym, o Kościele w procesie oczyszczenia i o Kościele w stanie chwały, czyli zbawienia.

Procesja w Boże Ciało jest obrazem Kościoła pielgrzymującego.  Historia ludzkości jest  wielkim kręgiem pielgrzymowania od exitus do reditus. Exitusto wyjście z raju po upadku człowieka. To wyjście z raju zniewoliło człowieka skończonością, która stanowi ciężar naszego bytowania. To wyjście z raju zmienia jednak w Kościele kierunek. W Kościele dokonuje się reditus ludzkości, czyli powrót do nowego raju, czyli nieba. W nim człowiek zostanie uwolniony od skończoności będącej ciężarem naszego bytowania. W tym powrocie do nowego raju Komunia święty jest viatykiem. Tym słowem viatyk określamy ostatnią Komunię Świętą będącą pokarmem na drogę przez śmierć do wieczności. Jednak w szerszym znaczeniu każda Komunia Święta jest również viatykiem dla będącego homo viator człowieka. Homo viator, czyli człowiek w drodze, otrzymuje od Boga viatyk, czyli pokarm na drogę. Pięknie mówi o tym viatyku dzisiejsza sekwencja:

Oto chleb Aniołów błogi,
Dan wędrowcom pośród drogi,
Synów wraca w Ojca progi
”.

Zanim jednak homo viator, czyli wędrowiec pośród drogi, osiągnie Ojca progi, potrzebuje Kościoła w oczyszczeniu. Istotę tego Kościoła w oczyszczeniu stanowi miłość Boga, która oczyszcza człowieka z bylejakości miłowania Boga i bliźniego. Przykazanie miłości Boga i bliźniego ma sformułowanie maksymalistyczne: Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem”. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Bóg jest miłością i dlatego zadaje człowiekowi w przykazaniu maksymalizm miłości. W procesie oczyszczenia z bylejakości możemy wspomagać zmarłych naszą modlitwą. Zachęca nas do tego cytowana na wstępie soborowa Konstytucja przytaczają słowa z  2 Mach 12,46: „święta i zbawienna jest myśl modlić się za umarłych”. Jakby szczytem tej modlitwy za zmarłych jest ofiarowanie w ich intencji mszy św. Jej owoce mogą pomóc zmarłym w procesie przechodzenia od starej przeszłości naznaczonej bylejakością do nowej ery naznaczonej maksymalizmem miłości. Skutki mszy za zmarłych moglibyśmy również wyrazić słowami sekwencji:

Przeszłość starą – nowa era,
Cień rozprasza prawda szczera,
Pierzcha noc przed blaskiem zórz
.

Z Kościoła w oczyszczeniu jest tylko jedno wyjście do Kościoła w chwale, czyli tych, którzy doskonale kochają Boga i bliźnich. Do tego Kościoła należy dziesięć sióstr elżbietanek beatyfikowanych w sobotę w katedrze wrocławskiej, czyli siostry: Paschalis, Edelburgis, Rosaria, Adela, Sabina, Melusja, Sapientia, Adelheidis, Felicitas, Acutina. Siostra Rosaria urodzona we Wrocławiu, w rodzinie ewangelickiej, będzie po Edycie Stein drugą Wrocławianką wyniesioną na ołtarze. Błogosławione Elżbietanki miłowały Chrystusa w ludziach potrzebujących pomocy, także w tragicznych dniach przejścia wojennego frontu. Wtedy to ich miłość bliźniego spotkała się z nienawiścią do bliźniego. Choć tą nienawiścią zostały pokonane, to jednak zwyciężyła ich miłość. O tym zwycięstwie miłości świadczy sobotnia beatyfikacja. Do Kościoła w chwale należy niezliczona rzesza świętych w zdecydowanej większości niekanonizowanych za życia. Kanon rzymski ma dwa rozbudowane wspomnienia świętych. Pierwsze z nich otwiera Maryja, a drugie – Jan Chrzciciel. Te wspomnienia świętych są przypomnieniem, że uczestnicząc we mszy bierzemy już udział w liturgii Kościoła w chwale. Zostajemy jakby podniesieni do ołtarza w niebie. Jak to wyraża Kanon rzymski z ołtarza w niebie przyjmujemy Najświętsze Ciało i Krew Chrystusa. Przypomina nam o tym również sekwencja:

          Ty nas karmisz z Twego stoła:
          Gdzie wciąż uczta trwa wesoła,
          W gronie niebian nasze czoła
          Na Twe łono skłonić daj!

Kościół pielgrzymujący, Kościół w oczyszczeniu i Kościół w chwale tworzy: Communio sanctorum. Jak uczy soborowa konstytucja: „Wszyscy bowiem, którzy są Chrystusowi, mając Ducha Jego zrastają się w jeden Kościół i zespalają się wzajemnie ze sobą w Chrystusie”. W czasie mszy i procesji doświadczamy Communio sanctorum. Gdzie bowiem jest Chrystus, tam jest cały Kościół. Przy Ciele i Krwi Chrystusa, czyli Głowy Kościoła, jest obecne całe Jego Ciało, czyli Kościół pielgrzymujący, Kościół w oczyszczeniu i Kościół w chwale.

Z całym zatem Kościołem głosimy cześć i chwałę Jego Głowy.

W tej procesji Bożego Ciała, i w tej procesji naszego przemijającego życia,  niech inspiracją będą słowa sekwencji:

Chwal, Syjonie, Zbawiciela,
Chwal pieśniami wśród wesela
Wodza i pasterza rzesz.

Ile zdołasz, sław Go śmiało,
Bo przewyższa wszystko chwałą,
 Co wyśpiewać pieśnią chcesz.