Kazanie na III Niedzielę Adwentu (WMSD Wrocław)

 

Wspominany w Kanonie rzymskim papież Klemens podsumował chrześcijaństwo jako łaskę pokuty. W III Niedzielę Adwentu, która nazywana jest niedzielą radości, wzywa nas do pokuty św. Jan Chrzciciel otwierający drugie communicantes Kanonu rzymskiego. Proponowana przez niego pokuta nie oznacza jakichś nadzwyczajnych czy heroicznych postaw. Ideałem dla Jana zdaje się być normalność, to, co konieczne, można by zaryzykować, że ideałem przedkładanym przez Jana jest uczciwość.

 

Uczciwość może być rozpatrywana w trzech perspektywach:

      • –   jako szacunek dla cudzej własności;
  • – jako odpowiedzialność za słowo, czyli wierność danemu słowu przejawiająca się w dotrzymywaniu przyrzeczeń, obietnic i uzgodnionych terminów;

  • –   jako staranne solidne, fachowe i terminowe wykonanie pracy.

Zatrzymajmy się nad tą trzecią perspektywą uczciwości, którą jest staranne solidne, fachowe i terminowe wykonanie pracy.

 

Formą pracy jest również studiowanie. Rozwińmy ten temat przywołując św. Aleksandra wspominanego również w Kanonie rzymskim. Są różne hipotezy dotyczące tego Aleksandra. Według jednej z nich był on Biskupem Rzymu prawdopodobnie w latach 107-116. Według wydanego w Oxfordzie Dictionary of Saints Aleksander był jednym z siedmiu braci spalonych na cmentarzach w Rzymie w czasie prześladowań w III wieku. Opowieść o spaleniu siedmiu braci nawiązuje do męczeństwa siedmiu braci z Księgi Machabejskiej. Aleksander dostał się do kanonu rzymskiego na początku VI wieku. Kolejną hipotezę ma o. Aleksander. Mam nadzieję, że według tej hipotezy św. Aleksander skonstruował pierwszy rower. Z kolei ja pozwolę sobie przywołać św. Aleksandra Biskupa Jerozolimy. Z miłości do teologii założył bibliotekę i w 230 roku wyświęcił wybitnego teologa Orygenesa, autora dzieła O zasadach. Ten fakt z życia św. Aleksandra odnieśmy do studiowania. Nie ma studiowania bez czytania i nie ma studiowania bez chodzenia do biblioteki. Metoda teologii sprowadzająca się do trzech kroków: lectio, quaestio, disputatio ma być również formułą życia studenta teologii. Przywołajmy jeszcze Tą, która otwiera pierwsze communicantes Kanonu rzymskiego, pełną chwały Maryję zawsze Dziewicę, Matkę Boga i Pana naszego Jezusa Chrystusa. Ikony i malowidła dotyczące Zwiastowania pokazują ją zajętą czytaniem. Kryło się za tym przekonanie, że Maryi czytała proroków zapowiadających Jezusa, a następnie czytała Jezusa – wypełnienie proroctw. Dlatego w średniowieczu czczono Maryję jako Lectrix, czyli Czytelniczkę. Taki kult powinien być bliski studentom teologii, a jego wyrazem powinno być przede wszystkim czytanie teologicznych książek. Przy czytaniu książek psują się oczy, ale gorsze niż to są wewnętrzne ciemności, które mnożą opory przed książką. Dlatego przywołajmy kolejną postać z communicantes Kanonu rzymskiego – świętą Łucję. Wspomina o niej Dante w Boskiej komedii w pieśni II (Piekło) i pieśni XXXII (Raj). Dla Dantego Łucja jest patronką chorych na oczy, jak również tą, która przychodzi z pomocą w chwilach wewnętrznej ciemności, także tych, które okrywają drogę do biblioteki i samą książkę. A konsekwencje nie czytania książek przez studentów teologii mogą być w przyszłości tragiczne. Wspomina o tym pieśń XXIX, 106 (Raj):

Tymczasem wiernych nieświadoma rzesza

Wraca z pastwiska wiatrem napasiona”.

 

Dziś w III Niedzielę Adwentu zwaną niedzielą radości św. Jan Chrzciciel przedstawia nam uczciwość jako jeden z aspektów pokuty. Ten ideał powinien przełożyć się również na życie studenta teologii. Nieprzypadkowo liturgia dzisiejszej niedzieli powiązała pokutę z radością. Łaska pokuty przywraca człowieka Bogu, zaś Bóg to największe Dobro. Skoro radość to przeżycie dobra, to ten, który w łasce pokuty przeżywa Największe Dobro – Boga, doświadcza radości. Adwent jest czasem radości bo jest czasem pokuty. Przeżywajmy zatem adwent i chrześcijaństwo jako łaskę pokuty.

Dodaj komentarz