Kategoria: Uncategorized

 

Obchody 10 rocznicy działalności 

Fundacji Watykańskiej J. Ratzinger-Benedykt XVI 

w Polsce i w Europie środkowej

Bydgoszcz 10 czerwca 2022 r.

Honorowy Patrona Prezydenta RP Andrzeja Dudy 

Program ramowy

10.00 Msza św. w Katedrze Bydgoskiej 

(koncelebrują: ks. Abp St. Gądecki Przewodniczący KEP, ks. Abp W. Polak Prymas Polski, Ks. Bp Artur Miziński Sekretarz Generalny KEP, Ks. Bp W. Śmigiel Biskup Toruński, Ks. Bp K. Włodarczyk Biskup Bydgoski, Ks. F. Lombardi SI Przewodniczący Fundacji Ratzingera, zaproszeni Kapłani…)

12.30 Międzynarodowe Sympozjum w gmachu Kujawsko-Pomorskiej Szkoły Wyższej w Bydgoszczy: 

Współczesne wyzwania dla społeczeństwa i dla Kościoła w Polsce i w Europie środkowej w perspektywie nauczania Kard. J. Ratzingera/Benedykta XVI.

– Powitanie zaproszonych Gości: Prof. H. Czakowska Rektor KPSW i ks. dr hab. Prof. KPSW Mariusz Kuciński Dyrektor Centrum Studiów Ratzingera, 

– przesłanie Pana Prezydenta Andrzeja Dudy, 

– przesłanie Pani Marszałek Elżbiety Witek, 

– wystąpienie Pana Ministra Prof. Przemysława Czarnka,

– Piotr Całbecki, Marszałeka Województwa Kujawsko-Pomorskiego, 

– Ks. Abp Stanisław Gądecki, Metropolita Poznański, Przewodniczący KEP,

– Ks. Bp Krzysztof Włodarczyk, Biskup Bydgoski,

12.45 wykłady:

– ks. Federico Lombardi SJ, Fondazione Ratzinger, Nauczanie Kościoła i Papieży wobec aktualnych wyzwań społeczeństwa

– ks. prof. Bogdan Ferdek PWT Wrocław, Znaczenie „eksperymentu z Bogiem” dla współczesnej kwestii antropologicznej według Josepha Ratzingera/Benedykta XVI

– Prof. Grzegorz Kucharczyk, PAN Poznań,  Europa szczęśliwych syntez” czy „fałszywych dychotomii”? Czego możemy nauczyć się od Benedykta XVI w czasach kryzysu cywilizacyjnego.

– Ks. Prof. Dariusz Kowalczyk, SJ, PUG Rzym, Wadzenie się Josepha Ratzingera/Benedykta XVI ze współczesnym światem

– Krzysztof Tomasik, KAI, Wyzwania ostatnich pontyfikatów oczami mediów.

14.30 Koncert artystyczny

15.00 Poczęstunek dla zaproszonych gości 

 

Znaczenie „eksperymentu z Bogiem” dla współczesnej kwestii antropologicznej według Josepha Ratzingera/Benedykta XVI

 

Według Biblii Bóg i człowiek powiązani są ze sobą jak Pierwowzór i jego obraz. Dlatego też Bóg wchodzi w definicję człowieka poprzez swój obraz w człowieku. Człowiek więc ontycznie powiązany jest z Bogiem i dlatego bez Boga nie można zrozumieć człowieka. Stąd wszelka próba przeciwstawienia człowieka Bogu jest okaleczeniem tożsamości  człowieka.

Człowieka przeciwstawia Bogu współczesny ateizm. W wywiadzie Petera Seewalda z Benedyktem XVI Światłość świata pojawia się określenie krucjata ateistów^[1]. W tej krucjacie przedstawia się chrześcijaństwo jako patologię urojonego Boga oraz przekleństwo wszelkiej przemocy. Z tego względu celem krucjaty ateistów jest wykluczenie religii ze sfery publicznej. Temu celowi służy szerzenie zaprogramowanego ateizmu praktycznego – jak pisze Benedykt XVI w encyklice Caritas in veritate (54).

Czytaj dalej „Obchody 10 rocznicy działalności Fundacji Watykańskiej J. Ratzinger-Benedykt XVI”

„Żleb łaski” jako locus theologicus. Idee charytologiczne rządzące fasadą Domu Łaski Najświętszej Marii Panny w Krzeszowie.

Sobór Trydencki nadał nowy rozmach katolickiemu chrześcijaństwu, definiując katolicką tożsamość w opozycji do Reformacji. Wśród tematów, poruszanych przez Sobór Trydencki, znalazł się także problem relikwii i świętych obrazów. Został on poruszony w jednym  z ostatnich dokumentów soborowych: Wzywanie, cześć i relikwie świętych oraz święte obrazy (3 XII 1563). Według tego dokumentu obrazy „uczą lud i utwierdzają przez wspominanie i wytrwałe rozważanie prawd wiary”. Obrazy sprawiają więc, że lud jest umocniony w prawdach wiary. Św. Karol Boromeusz (1538–1584)  nauczanie Soboru Trydenckiego o znaczeniu obrazów dla umacniania ludu w prawdach wiary rozszerzył na całą sztukę. Jego dzieło: Instructiones fabricae et supellectilis ecclesiasticae było długo używanym podręcznikiem roztropnego wykorzystania sztuk pięknych jako narzędzi propagujących naukę Kościoła. Inspirowało ono do dawania w sferze kultury odpowiedzi na zarzuty Reformacji.  

Reformacja była przede wszystkim sporem o łaskę. Usprawiedliwienie grzesznika stało się centralnym punktem całej teologii Marcina Lutra (1483 – 1546). Zasada sola gratia była uważana przez niego za: articulus stantis et cadentis ecclesiae. W dobie Reformacji i w późniejszych wiekach rozumienie  usprawiedliwienia było główną przyczyną podziału ewangelików i katolików. Główną przyczynę katolicko-luterańskiego sporu o usprawiedliwienie grzesznika z łaski można zilustrować dwoma biblijnymi przypowieściami: o Ojcu syna marnotrawnego (Łk 15, 11-24) i o bracie syna marnotrawnego (Łk 15, 25-32). W pierwszej przypowieści można odnaleźć zasadę mówiącą o usprawiedliwieniu z łaski. Ojciec syna marnotrawnego nie postępuje jak mityczna bogini sprawiedliwości Temida, która chce każdemu oddać to, co mu się słusznie należy. Ojciec z łaski usprawiedliwia swojego marnotrawnego syna. W drugiej przypowieści w myśleniu brata syna marnotrawnego dochodzi do głosu zasada: zasługa – zapłata. Ten schemat zbliża się do działania Temidy, która, jeżeli usprawiedliwia, to tylko z zasługi. Zasada zasługa – zapłata obca jest łasce, która właśnie dlatego jest łaską, że przekracza schemat zasługa – zapłata. W pewnym uproszczeniu zasadę usprawiedliwienia z łaski zilustrowaną przypowieścią o Ojcu syna marnotrawnego można przypisać ewangelikom, a zasada usprawiedliwienia z zasługi zilustrowana przypowieścią o bracie syna marnotrawnego mogłaby być przypisana katolikom.

Czytaj dalej „25 – lecie koronacji Cudownej Ikony Matki Bożej Łaskawej”

Wrocławskie drogi do wolności: Edith Stein i Dietrich Bonhoeffer

 

Wrocław sprzyja rozważaniom o wolności. 25 lat temu we Wrocławiu odbył się Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny pod hasłem Eucharystia i wolność z biblijnym komentarzem „Ku wolności wyswobodził nas Chrystus” (Ga 5, 1). Kończąc ten Kongres papież Jan Paweł II powiedział: „Usiłuje się dzisiaj wmówić człowiekowi i całym społeczeństwom, iż Bóg jest przeszkodą na drodze do pełnej wolności, że Kościół jest wrogiem wolności, że wolności nie rozumie, że się jej lęka. Jest tutaj jakieś niesłychane pomylenie pojęć. Kościół bowiem nie przestaje być w świecie głosicielem Ewangelii wolności! To jest jego misja. Ku wolności wyswobodził nas Chrystus” (Ga 5, 1)! Dlatego chrześcijanin nie lęka się wolności! Podejmuje ją w sposób twórczy i odpowiedzialny, jako zadanie swojego życia”[1]. Również teologia nie może lękać się wolności i przed wolnością uciekać. Wolności nie lękała się i przed wolnością nie uciekała teologia Edith Stein (1891- 1942) i Dietricha Bonhoeffera (1906-1945). Obydwoje urodzili się we Wrocławiu (Breslau). W bieżącym roku przypada setna rocznica chrztu i bierzmowania Edith Stein oraz 80 rocznica jej męczeńskiej śmierci w obozie koncentracyjnym w Auschwitz. W listopadzie ubiegłego roku minęła 90 rocznica ordynacji Dietricha Bonhoeffera. Zarówno Stein jak i Bonhoeffer pozostawili po sobie bogaty dorobek naukowy. Opera omnia Stein liczy , a Opera omnia Bonhoeffera. Nie sposób w oparciu o tak bogaty dorobek naukowy przedstawić całej teologii wolności Stein i Bonhoeffera.  Ukazane zostanie tylko powiązanie wolności z prawdą. Ten związek wolności i prawdy sam w sobie jest problemem. Czy prawda jest podporządkowana wolności, czy też wolność ograniczona jest prawdą? Czy wolność wyzwala prawdę, czy prawda wyzwala wolność? Kompetentnymi w rozwiązaniu tego problemu są Stein i Bonhoeffer. Obydwoje żyli w świecie zdominowanym przez nazistowski totalitaryzm. Ten totalitaryzm – tak jak każdy inny – posługuje się hasłem wolności, ale tylko dla swoich. Dla innych są obozy koncentracyjne. Totalitaryzm pozbawił wolności i życia Stein i Bonhoeffera. Oboje zginęli w obozach koncentracyjnych – Stein w Auschwitz, a Bonhoeffer we Flossenbürgu. Dlatego ich teologiczne przemyślenia o wolności nabierają znamiona świadectwa. Są więc czymś więcej niż tylko teologią.

 

1. Edith Stein: wolność jako uległość wobec prawdy

Czytaj dalej „Konferencja Naukowa WROCŁAWSKIE DROGI DO WOLNOŚCI. DIETRICH BONHOEFFER I EDYTA STEIN – ŻYCIE I MYŚL”