Kategoria: Uncategorized

Według nauczania Konstytucji dogmatycznej o Kościele II Watykańskiego Soboru  Kościół obejmuje trzy rodzaje uczniów Chrystusa: „jedni spośród uczniów Jego pielgrzymują na ziemi, inni dokonawszy żywota poddają się oczyszczeniu, jeszcze inni zażywają chwały, widząc wyraźnie samego Boga troistego i jedynego, jakim jest”. Możemy zatem mówić o Kościele pielgrzymującym, o Kościele w procesie oczyszczenia i o Kościele w stanie chwały, czyli zbawienia.

Procesja w Boże Ciało jest obrazem Kościoła pielgrzymującego.  Historia ludzkości jest  wielkim kręgiem pielgrzymowania od exitus do reditus. Exitusto wyjście z raju po upadku człowieka. To wyjście z raju zniewoliło człowieka skończonością, która stanowi ciężar naszego bytowania. To wyjście z raju zmienia jednak w Kościele kierunek. W Kościele dokonuje się reditus ludzkości, czyli powrót do nowego raju, czyli nieba. W nim człowiek zostanie uwolniony od skończoności będącej ciężarem naszego bytowania. W tym powrocie do nowego raju Komunia święty jest viatykiem. Tym słowem viatyk określamy ostatnią Komunię Świętą będącą pokarmem na drogę przez śmierć do wieczności. Jednak w szerszym znaczeniu każda Komunia Święta jest również viatykiem dla będącego homo viator człowieka. Homo viator, czyli człowiek w drodze, otrzymuje od Boga viatyk, czyli pokarm na drogę. Pięknie mówi o tym viatyku dzisiejsza sekwencja: Czytaj dalej „Kazanie wygłoszone w Uroczystość Bożego Ciała, Witoszów Dolny 16.06.2022”

Kościół w Polsce wobec pandemii 

Obra, 14-15 czerwca 2022 r.

Wtorek, 14 czerwca

14.00 – obiad (refektarz)

15.00 – Obrady (sala profesorska):

1. ks. prof. dr hab. Jacek Hadryś, Nowe szanse i zagrożenia w dążeniu do pełni życia w Bogu ujawnione w okresie pandemii koronawirusa

2. ks. prof. dr hab. Bogdan Ferdek, Idee rządzą pandemią 

16.15 – przerwa – kawa

16.45 – Obrady (sala profesorska):

3.  p. dr. A. Łoza, Gdzie jest Bóg? Pandemia Covid19 a podstawowe pytania teodycei

4. p. dr Paweł Beyga, Kryzys wizerunkowy Kościoła w czasie pandemii Covid-19 jako wyzwanie dla teologii i duszpasterstwa

18.30 – spotkanie Zakładu Teologii Systematycznej WT UAM 

19.30 – Spotkanie przyjacielskie (sala profesorska) 

Środa, 15 czerwca

7.30 – Msza św. z Jutrznią (kościół)

           Śniadanie (refektarz)

9.00 – Obrady (sala profesorska):

1. ks. dr hab. prof. UAM A. Bohdanowicz, Cierpienie duchowe człowieka w kontekście pandemii SARS-CoV-2. Aspekty teologiczno-pastoralne 

2. ks. dr hab. prof. UAM M. Polak, „Pandemiczne” wyzwania dla duszpasterstwa „post-pandemicznego”

10.15 – przerwa – kawa

10.45 – Obrady (sala profesorska): 

3. ks. dr hab. prof. UAM Paweł Kiejkowski, Czy Kościół może jeszcze nauczać o gniewie Bożym?

4. s. dr M. Pagacz, Towarzyszenie młodemu człowiekowi  w świetle nauczania papieża Franciszka na tle sytuacji pandemicznej w Polsce

5. ks. mgr A. Glombica, Koronawirus w refleksji polskich i niemieckich teologów

12.30 – Obiad (refektarz)

 

Pandemia jako wyzwanie dla teologii i filozofii oraz ideologizacja pandemii

Pandemia sprawiła, że świat jakby wypadł z ram. Życie ludzi zostało wyłączone z przestrzeni publicznej i wycofane za drzwi własnego domostwa. Pierwszy raz w historii niemal cała ludzkość zamknęła się w domach. Koronawirus przyniósł życie w zamkniętej cywilizacji z jedyną normą wyrażoną w słówku lockdown. To angielskie słowo oznacza: zamknięcie, izolację, odcięcie, a nawet zakaz opuszczania cel przez więźniów wprowadzany np. w czasie więziennych zamieszek. Lockdawn pozbawił społeczeństwa podstawowych praw człowieka. Całe społeczeństwa znalazły się bowiem w domowym areszcie. Ludzie wierzący zostali pozbawieni możliwości praktyk religijnych. Egzystencja człowieka zbliżyła się do życia, które włoski filozof Giorgio Agamben nazwał „nagim”. Życie nagie jest życiem odartym ze wszystkiego, co nie jest skupione wyłącznie na zachowaniu własnej egzystencji. Takie nagie życie narzuciła pandemia niemal całej ludzkości. Stała się ona niewidzialną dyktaturą, czyli  formą sprawowania absolutnej i nieograniczonej władzy mającej na swoich usługach nie tylko wojsko i policję, ale także wszystkie demokratyczne instytucje, które wprowadzały niemal doskonały stan wyjątkowy pozbawiający ludzi podstawowych praw. Takiego doskonałego stanu wyjątkowego nie powstydziliby się najwięksi dyktatorzy. Dyktatura pandemii narzuciła swoje reguły gry nawet papieżowi, a przez niego Kościołowi. Marzenie wrogich Kościołowi dyktatorów o zamknięciu świątyń spełniło się za sprawą samego Kościoła. Czytaj dalej „Konferencja naukowa „Kościół w Polsce wobec pandemii””

Najważniejszą i zarazem najtrudniejszą prawdą chrześcijańskiej wiary jest tajemnica Trójcy Przenajświętszej. W świetle tej trudnej do zrozumienia prawdy wiary, można jednak zrozumieć rzeczywistość, w której żyjemy. Jeden Bóg, jest komunią Trzech Osób: Ojca, Syna i Ducha Świętego. Nie jest zatem jakąś Samotną Wyspą lecz Bogiem komunijnym, czyli wspólnotą relacji –  wzajemnych odniesień. Słowo „komunia” nie może być zawężone do Pierwszej Komunii Świętej. Jego pierwotne znaczenie to właśnie wspólnota relacji – wzajemne odniesienia. Od słowa „komunia” pochodzą słowa: komunalny, komunikat, komunikacja. W tych wszystkich słowach dochodzi do głosu  wspólnota relacji, wzajemne odniesienia, czyli komunijność.

Na komunijnego Boga rzuca światło dzisiejsza Ewangelia ze słowami Pana Jezusa: „Wszystko, co ma Ojciec, jest moje”. Pan Jezus ma wszystko, co ma Ojciec, czyli ma tą samą boską naturę, co Ojciec. Pomiędzy Ojcem i Synem jest zatem komunia bóstwa. W tej komunii bóstwa Ojca i Syna ma udział Duch Święty. Dlatego słyszeliśmy słowa Pana Jezusa o Duchu Świętym: „z mojego weźmie”, „z mojego bierze”. Duch „bierze” zatem z bóstwa posiadanego przez Jezusa wspólnie z Ojcem. Ojciec, Syn i Duch Święty tworzą zatem komunię Osób w jednej boskiej naturze.

Czytaj dalej „Kazanie wygłoszone w Uroczystość Trójcy Świętej, Żórawina 12.06.2022”