Św. Urban był siedemnastym papieżem, którego pontyfikat przypadał na lata 222-230. W jego krótkich biografiach zwraca się uwagę na to, że był dobrym kaznodzieją. Dzięki jego kazaniom nawróciło się 400 legionistów rzymskich. Hagiografowie przypisują Urbanowi udział w nawróceniu męczenników: św. Cecylii i jej męża św. Waleriana. W dniu 23 maja 230 roku papież Urban zginął śmiercią męczeńską przez ścięcie, oskarżony o nawrócenie 5 tysięcy Rzymian. 25 maja 230 roku został pochowany w katakumbach św. Kaliksta przy Via Appia, co potwierdza znaleziona tam tablica nagrobna w języku greckim. Papież Urban zasłynął również wielką troską o sprawowanie liturgii. Nalegał na to, aby do mszy św. używano kielicha i pateny ze złota lub srebra. W ten sposób chciał zwrócić uwagę na bezcenny skarb Kościoła, jakim jest Ciało i Krew Chrystusa, czyli Eucharystia.
Z głoszenia kazań, czyli z przepowiadania Bożego Słowa, rodzi się wiara. Natomiast sprawowanie Eucharystii umacnia wiarę. Wiara nie rodzi się z powietrza, ale ze Słowa Bożego i z Eucharystii. Dlatego przepowiadanie Słowa Bożego i sprawowanie Eucharystii są najważniejszymi zadaniami każdego kapłana. Papież ma więcej władzy niż proboszcz, ale najważniejsze zadania papieża i proboszcza są takie same: głosić Słowo Boże i sprawować Eucharystię. Wiara bowiem rodzi się nie z władzy lecz z głoszenia Słowa Bożego i sprawowania Eucharystii.
Od 50 lat Wasz Proboszcz głosi Słowo Boże i sprawuje Eucharystię. Jako proboszcz czynił to w: Braciszowie, Kielczy, Kamienniku, Goworowicach, Myślinie; jako administrator w Bielicach; jako wikariusz w Zdzieszowicach i Ozimku, mojej rodzinnej parafii. W parafiach, gdzie był proboszczem, pozostawił wyremontowane kościoły. W parze z budową żywego Kościoła przez Słowo Boże i Eucharystię szła troska o kościół z cegieł. Wszystko to czynił w trudnych czasach. Apostoł Paweł zapowiadał, że „Nadejdzie bowiem czas, gdy zdrowej nauki nie będą znosić, ale według własnych pożądań będą sami sobie dobierać nauczycieli, którzy wyjdą naprzeciw ich oczekiwaniom. I odwrócą się od słuchania prawdy, a zwrócą się w do baśni” (1Tym 4, 3-4). Ileż to baśni głoszono na przestrzeni pięćdziesięcioletniej kapłańskiej działalności Waszego Proboszcza. Do takich baśni można zaliczyć filozofię marksistowską, która biblijną obietnicę nieba chciała zrealizować w społeczeństwie komunistycznym. W tym społeczeństwie każdy miał robić to, na co akurat ma ochotę. Jeśli ma ochotę, to rano będzie mógł polować, po południu łowić ryby, po jedzeniu krytykować lub słuchać muzyki. Pomimo bankructwa marksizmu, jego nowa odmiana okupuje umysły milionów ludzi. Ta nowa odmiana marksizmu jest dziełem włoskiego filozofa Antonio Gramsciego (1897-1937) i zamiast robotników chce dzisiaj wyzwalać kobiety spod dominacji mężczyzn, wszystkich ludzi spod dominacji płci i ostatecznie całą naturę spod dominacji ludzi. Motyw neo-marksistowskiego raju przewija się w pieśni Johna Lennona: „Wyobraź sobie, że nie ma nieba {…] Żadnego piekła pod nami […] Żadnych religii. Żadnej chciwości i głodu. Braterstwo ludzi Dzielące się światem”.
W takim kontekście neomarksistowskich baśni musimy otworzyć się na Słowo Boże i Eucharystię, z których rodzi się i umacnia wiara. W okresie wielkanocnym czytane są Dzieje Apostolskie. Ukazują one szybki rozwój Kościoła dzięki temu, że pierwsi chrześcijanie głoszą Słowo Boże i łamią chleb, czyli uczestniczą w Eucharystii. Ci najgorliwsi głosiciele Słowa Bożego giną już na samym początku: od miecza Apostoł Jakub, od gradu kamieni diakon Szczepan. Dzieje Apostolskie są kontynuowane w historii Kościoła, także tej najnowszej. W 1938 w drodze na ambonę zginął proboszcz powstającej parafii w Luboniu pod Poznaniem Stanisław Streich. Wczoraj w Poznaniu został ogłoszony błogosławionym. Zabójca ks. Streicha po dokonaniu morderstwa wszedł na ambonę i zawołał: „Niech żyje komunizm! Zrobiłem to dla was! Wynoście się z kościoła”. Miejscowi komuniści uznali, że ks. Streich swoją kapłańską gorliwością psuje im pracę i przejmuje rząd dusz nad robotnikami. Stosunkowo niedawno w roku 2020 w ramach strajku kobiet sprofanowano dziesiątki kościołów w Polsce. W świątyniach przerywano msze i skandowano wulgarne hasła. Niszczono pomniki Jana Pawła II. Być może, gdyby Jan Paweł II jeszcze żył, zorganizowano by na niego kolejny zamach. Te akty wandalizmu wynikały z nienawiści do Kościoła katolickiego. Były to wydarzenia o skali, jakiej nie widziano od czasów niemieckiej i komunistycznej okupacji.
W następną niedzielę 2 czerwca upłynie 46 rocznica pierwszej pielgrzymki papieża Jana Pawła II do Polski. Były to jeszcze czasy marksistowskich baśni. Na zakończenie pielgrzymki Jan Paweł II apelował do katolików: „Musicie być mocni, drodzy bracia i siostry! Musicie być mocni tą mocą, którą daje wiara!”. Ten apel Jana Pawła II jest aktualny dzisiaj, gdy zalewają nas neo-marksistowskie baśnie. Musimy być mocni tą mocą, którą daje wiara. A moc wiary płynie ze Słowa Bożego i Eucharystii. Głoszenie Słowa Bożego i sprawowanie Eucharystii było najważniejsze w działalności papieża Urbana. To jest także życiowe powołanie Waszego Proboszcza od pół wieku. Nie przestawajcie zatem czerpać mocy dla waszej wiary ze Słowa Bożego i Eucharystii.
